Dordrecht

DORDRECHT - Medewerkers van het Dordtse Leger des Heils maken zich zorgen om het lot van de Angolese vluchteling, Simon Garcia. Na dertien jaar procederen ziet het ernaar uit dat hun collega het land moet verlaten. Hij is 44 jaar, werkt al jaren als vrijwilliger bij het Leger des Heils aan het Kromhout in Dordrecht en heeft een baangarantie dat hij bij het Leger des Heils mag werken zodra hij een status heeft.

Simon Garcia en zijn vrouw Kajnda Misongo hebben de afgelopen dertien jaar in evenzoveel asielzoekerscentra gewoond in afwachting van een veilig en zeker leven in Nederland.

Adres: Eindhoven, Zuiddorp, Middelburg, Zwijndrecht, Gorinchem, Arnhem, Schalkhaar, Delft en meer. ,,We wonen nu met twee gezinnen in een caravan in het asielzoekerscentrum in ’s-Gravendeel. Soms woonden we in een flat of in een portacabin. Van de COA moesten we soms van de ene op de andere dag verhuizen. We weten niet waarom.’’

Om de tijd nuttig te besteden heeft de Dordtse/Angolees de Nederlandse taal geleerd. Op kosten van het Leger des Heils in Dordrecht volgde hij bovendien met goed gevolg de opleidingen Helpende en Verzorgende aan het Da Vinci College.

Alle inspanning lijkt voor niets te zijn geweest. Want hij kan elk moment bericht krijgen dat hij Nederland moet verlaten, omdat de situatie in zijn thuisland volgens het ministerie van Justitie niet onveilig voor hem is.

Na dertien lange jaren procederen heeft Justitie laten weten dat zij voornemens is om tot uitzetting over te gaan.

Het nieuws is bij collega’s van Simon Garcia als een bom ingeslagen. Zij hebben op persoonlijke titel een steuncomité opgericht. ,,Onbegrijpelijk,’’ zuchten Dominique de Ruiter (activiteitenbegeleidster), Willy van Dam (verpleegkundige) en Annemarie Holtkamp (verzorgende in opleiding). Ze zitten in hun kantoortje van het Leger des Heils met koffie. ,,Ik vind dat een rijk land zoals Nederland niet zo met mensen kan omgaan.’’

Het waren dertien lange jaren in onzekerheid. ,,Pijnlijk,’’ vindt Simon die destijds vluchtte omdat hij weigerde deel uit te maken van het militaire leger. ,,Mensen moeten elkaar niet doden,’’ vindt hij. Voor zijn weigering zou hij zijn gemarteld, waarna hij via Moskou vluchtte naar Nederland. ,,Ik heb niets om terug te keren in mijn vaderland.’’

,,Het is onmenselijk om iemand zo lang te laten wachten,’’ schrijft Dominique in een protestbrief aan Tweede Kamerleden. Ze ging op bezoek bij haar Angolese collega in het asielzoekerscentrum in ’s-Gravendeel. ,,Dan schrik je gewoon. De sfeer is naargeestig en alles op het terrein is oud en vies. Er wordt door Nederland geen geld aan zo’n centrum uitgegeven.’’

Simon functioneert ondertussen al jaren prima en verzorgt met veel respect de ex-dakloze bewoners op de verpleeghuisafdeling aan het Kromhout.

Verpleegkundige Willy: ,,Voor hem stond het leven stil. Dan voelde ik me weleens schuldig. Wij gingen in onze vakantie met ons gezin naar Spanje of we kochten thuis een nieuwe tv of we kregen een nieuwe auto. Simon woonde ondertussen al die jaren in een caravan en hij verdiende niets.’’

Hij is een supercollega, zeggen Willy en Dominique. ,,We kennen Simon als een goede verpleger voor onze bewoners. Hij is eerlijk, hardwerkend en een leuke collega. We kunnen hem niet missen.’’

Door INGRID DE GROOT

Dordtenaar