Dordrecht

Voorzitter, Pecunia non olet, ofwel geld stinkt niet. Teneinde aan geld te komen om de lege
schatkist te vullen begon keizer Vespasianus met het heffen van belasting op urine.  Rioolbelasting bestaat nog steeds en ook op andere onfris ruikende zaken als bijvoorbeeld afval wordt belasting geheven. Je moet wat om aan geld te komen. Die belastingen hef je bij de inwoners van de stad. Ondanks dat de bevolking niet krimpt, wordt de belasting wel steeds hoger. Voeg daarbij het wegbezuinigen van veel dat het leven voor de inwoners van deze stad aangenaam of aangenamer maakt, zoals talloze verenigingen en organisaties op het gebied van cultuur, jeugd, welzijn en zorg. Zeker niet als je daarbij de averechtse resultaten ziet van de inspanningen om de maritieme sector te
reanimeren. Die is ofwel geëmigreerd of ligt zieltogend in een hoek de laatste adem uit te blazen. Dan kun je met de beste wil van de wereld toch niet anders dan de conclusie trekken dat het nu niet echt geweldig gaat met onze stad.

Dat zou je echter aan het uitgavenpatroon van ons college niet zeggen. Voorzitter, wij zijn van mening dat het geen pas geeft om in tijden van schaarste naast alle extra bedragen die al worden uitgegeven aan public relations en beursbezoek nu ook nog voorgesteld wordt om nog eens 125.000 Euro uit te geven aan “organisatieontwikkeling”. Het geeft geen pas om meer geld uit te geven aan een organisatie die minder voor haar burgers doet. Voorzitter, hierover dienen wij een amendement in.

En dan voorzitter, de “volkshuisvesting”. Ik gebruik met opzet de term “sociale huisvesting” niet, omdat er weinig sociaals is overgebleven binnen de volkshuisvesting. Niet alleen studenten en kunstenaars met weinig geld, die geen moeite hadden met regelmatig verkassen, wonen meer anti-kraak. Door de te geringe beschikbaarheid van goedkope huurwoningen (let wel ik zeg expliciet beschikbaarheid en niet aantal omdat ik even geen zin heb in een herhaling van zetten met de wethouder) wonen er nu zelfs gezinnen anti-kraak.

Er is veel 1verschil in de betaalde huurprijs per woning. Dat verschil zit in het rechtstreeks huren van de woningstichting of huren via een bemiddelings- bureau. De huurprijs bedraagt via een bemiddelingsbureau tot wel € 385,00 in plaats van de maximaal € 200,00 die hiervoor gebruikelijk is. Bijna het dubbele dus. Met
boeteclausules tot wel € 5000,00 bij het één dag te laat verlaten van de woning. Ronduit stuitend en schandalig. € 385,00 is een normale prijs voor een normaal
goedkoop huurappartement dat wél onderhouden wordt en waar je wel contractueel vastgelegde rechten aan kunt ontlenen.

Een oplossing hiervoor kan zijn om de uitvoering van het anti-kraak verhuren onder te brengen bij de gemeente, die immers ook al gaat over de sloopvergunningen. Dit zou een eenduidige, en voor iedere anti-kraak huurder gelijke, regeling op kunnen leveren, waarbij gevraagde huren niet meer verdubbeld kunnen worden door
particuliere bemiddelingsbureau’s die bij een afnemende markt kunnen vragen wat zij willen aan mensen die niet op straat terecht willen komen. Wij dienen hierover een motie in.

Op de placemat zagen wij dat Dordrecht 8000 particuliere huurwoningen heeft. Maar daarmee hebben we nog steeds geen antwoord op de door ons bijna een jaar geleden gestelde vraag over de verdeling daarvan in woningen onder- en boven de liberalisatiegrens, en de onderverdeling van de woningen met huren onder de liberalisatiegrens in goedkoop, middel en dure huur. Het blijft met dit college toch wel tobben met de volkshuisvesting, alsook op andere gebieden.

Wij zeggen niet dat het college problemen niet ziet, maar ze lijkt voortdurend zoekende naar oplossingen en pakt al zoekende de problemen niet echt aan. Steekt geld in lapmiddelen en praatclubs. Er wordt bijvoorbeeld geld gestoken in een innovatiefonds, terwijl er al talloze subsidiemogelijkheden voor ondernemers zijn. Werklozen moeten deelnemen aan allerlei trajecten die wel veel geld kosten, maar geen echte banen opleveren.

Terwijl het soms zo eenvoudig kan zijn om het mes aan meerdere kanten tegelijk te laten snijden. Wij willen bijvoorbeeld dat een groot gebouw dat leegstaat - er
zijn er genoeg - omgebouwd wordt tot betaalbare wooneenheden voor jongeren, alleenstaanden, statushouders en andere kleine huishoudens. Twee vliegen in een klap: werk en een verlichting van de woningnood voor specifieke doelgroepen. Het college mag van ons zelf een gebouw met voldoende ruimte uitzoeken, maar 2ons lijkt het gebouw van Refaja hier uiterst geschikt voor. En voor wij van de wethouder een antwoord gaan krijgen in de trant van “het idee spreekt ons wel aan, maar hier staan wetten in de weg en praktische bezwaren” willen wij het college meegeven dat obstakels er niet zijn om in ontzag naar te staren (tenzij het een hellingbaan is) maar dat obstakels er zijn om op te ruimen. Er kan veel, als je maar wilt. En dus dienen wij ook over dit onderwerp een motie in.

Voorzitter, al zou u het tegengestelde kunnen denken, voor u staat toch een blij mens. Het is onze in de afgelopen dagen duidelijk geworden dat meerdere
fracties onze ideeën omtrent armoedebestrijding in de breedste zin van het woord begonnen zijn over te nemen. En dat terwijl deze partijen ons in onze
wensen aangaande armoedebestrijding nooit hebben willen steunen. Ik zou het natuurlijk nooit durven om te stellen dat de lokale verkiezingsstrijd wel heel
vroeg lijkt te beginnen in Dordrecht, maar ik doe het toch. En hoe blij wij nu ook zijn met de steun voor wat onze ideeën hierover altijd al waren en nog steeds zijn: Het had natuurlijk eerder gekund. U had niet hoeven wachten tot de verkiezingen aan de einder beginnen te gloren. We hadden er met z’n allen al eerder iets moois van kunnen maken. Maar dat kan nog steeds. Ook anderhalf jaar voor de gemeenteraads- verkiezingen. Want het gaat niet om wie met welk idee de kiezers op haar hand wil weten te krijgen, het gaat om het goede doen voor onze inwoners; al onze inwoners.